zaterdag 28 mei 2016

Wichita, KS - Norman, OK

Chase-dag. Afstand: 622 kilometer / 389 mile

Eerst een paar woorden over de Dodge City tornado van twee dagen terug. Ondanks dat deze twister dit stadje op 2 mile heeft gemist, zijn er helaas toch nog twee zwaargewonden te betreuren. Om aan te geven hoe krachtig de wind in een EF4 is: in het 45 kilometer lange schadespoor van de tornado is er een deel van SPOORRAILS ONTWRICHT! Er zijn foto’s hiervan op internet te vinden.

Goodmorning! Vandaag weer om 08:00 uur uit de veren en de blog afmaken. Breakfast at Denny’s naast het Motel6 en dan op weg. Er is waarschijnlijk vrij weinig te chasen, want de SPC vertelt een 2% tornadokans over een groot gebied. Een matte windschering zal ook niet echt helpen om rotatie te generen. Maar we zien wel. Op de radio klinken weer waarschuwingen als ‘severe storms, heavy rain, large hail and a posibility of a tornado’. Met een 2% kans zijn er ook supercells met twisters gezien. We gaan die laatste wel degelijk zien, want we gaan het Twister museum in Wakita, OK. Zijn we nog niet geweest dus een leuk plan.

Na een stop in het stadje Anthony, KS, rijden we verder Oklahoma binnen. Anthony uit Australier moet natuurlijk even op de foto bij het naamsbord van het stadje. Een half uurtje later komen we in Wakita en bezoeken het Twister Museum. Superidee! Veel filmreliquien en foto’s, gadgets en erg veel leuke informatie. En ‘Dorothy’ staat bij de ingang te pronken! Natuurlijk schrijven we onze namen en land van herkomst in het bezoekersboek. Van een oude mevrouw krijgen we een korte speech. Zij speelde ook enkele korte scenes in de film. Twister viert dit jaar zijn 20-jarig bestaan!
Nog geen half uur later roept Charles ons naar buiten; de buien op radar geven leuke scans en geven al onweer! Wat is er leuker dan uit het Twister Museum naar de bussen te moeten haasten om te gaan chasen haha! Het is inmiddels 14:30 uur als we de achterkant van de bui bereiken. Er is een 80% kans op een ‘tornado watch’ binnengekomen. De SPC heeft overigens het tornadorisicogebied ge-upgrade naar 5%!

We zijn onderweg en zien een in een zwaarbewolkte lucht een fraaie bui met vooral veel regen en ‘quarter-size hail’. Bij een eerste langere stop heeft de donkere bui een schitterende Arcus voor zich uit. Het contrast met het uitgestrekte, geel-groene graanveld is gaaf. Er zit nog steeds een tornadowaarschuwing op, maar we denken dat dat wel zal meevallen. Het is vooral een zeer zware bui met weinig potentie hiervoor. Alle is ook erg ‘high-based’. Rocky doet zijn raampje open en voelt koele lucht; waarschijnlijk de ‘outflow’. Een warme ‘inflow’ moeten we hebben voor buivoeding. We proberen weer een eind voor de bui te komen en nemen een derde stop. Het donkere gevaarte wordt door de GoPro ge-time-lapsed en gepanood (goed woord?). Charles besluit na een uur te ‘core-punchen’ en we rijden door een flink waterveld met af en toe een hagelteistering. Die ‘Flash flooding’ zien we uit het raam onstaan. Een zoveelste stop bij een tankstation en we wachten de bui op. Maar meer dan regen en een enkele grote ontlading zal het niet meer worden.

Om 17:00 uur besluit Charles dat we het opgeven en naar Oklahoma City karren. Dat is ongeveer anderhalfuur rijden. Daar nemen we een heerlijk diner in het uitgaanscentrum ‘Brick Town’. Zijn dochter Emma is jarig (3 jaar). Het was de bedoeling d.m.v. een Skype-verbinding bij het Twister Museum allemaal ‘Happy birthday’ voor haar te zingen, maar de spontane chase verhinderde dat dus. En helaas dus ook geen groepsfoto daar. Met een Mammatus-tussenstop komen we tegen 19:00 uur aan. Er is nog een flinke 2,5 inch hagelwaarschuwing van kracht.

Om 20:00 uur komen we aan OKC en eten we bij ‘Blu’s BAR BQ en Steakhouse’, vlakbij de OKC Bombing Memorial. Iedereen kijk tevreden terug op de dag die toch een chase-day werd. Bert ziet buiten de gave Cumulonimbus over de skyline van OKC hangen. Hij eet snel zijn burger op en vraagt aan Rocky de bussleutel. Snel camera en statief halen en opstellen voor een time-lapse! Roelof maakt met zijn Sony een gave pano. Het gigantische aambeeld heeft schitterende structuren en kleurt langzaam van oranje naar rood in het licht van de ondergaande zon. Zo’n 10 minuten erna komen ook anderen naar buiten om te kijken. Na een kwartier is het licht weg en besluiten we naar Norman te rijden. ‘Home sweet home!’. Daar zitten wede laatste twee nachten van de tour. Nog maar 1 dag: misschien weer een chase-dag? Het kan echt niet op deze tour! We are living the dream! Tot morgen!


































2 opmerkingen:

  1. Ik lees je blog met terugwerkende kracht maar het is zeer de moeite waard! Een prachtavontuur wat jullie beleefd hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik lees je blog met terugwerkende kracht maar het is zeer de moeite waard! Een prachtavontuur wat jullie beleefd hebben!

    BeantwoordenVerwijderen